اولین داستان سراییده شده

گفت: نامت چیست؟ نشانی داری؟ به کدامین راه می روی؟

گفتم: گرچه بی نشانم از شهر آشنایان اما بس آشنایم در شهر بی نشان ها. دوستانی دارم باخبر، بی خبر. مهربانند، خود را من و من را خود می دانند، می بینند. الحاحشان بر یک امر بود، بر یک تصمیم، بر یک یا علی و شروعی. مشغول گشت همه فکرم بر این ساز و برگ که نازش کشم و به نیاز بنوازمش. گشت و دیدم و گرفتم درس ها. باغ و بستان، دوزخ و زمهریر، خوشی و دلتنگی، خبر و عریضه، ... همه نوع بویی می آمد در این گشت و گزار.گفتم چه.

گفت: چه؟

گفتم: در این وادی بی رمق، بی نفس که خسته مردمانی دارد، بی مدعا، با امید، بی همنوا، با شکیب؛ چیزی کم می نماید.

گفت: چه یافتی؟

گفتم: خاطرشان را، خاطره شان را، نیازشان را به نقل کودکانه؛ ... راهش را.

گفت: کدامین؟

گفتم: ساده ترین. داستان سرایی می کنم این مردمان را، این دوستان را. چه خوش باشد اگر شب ها نشینیم و قصه بشنویم، از تلخی هامان، از شادی هامان، از کسی که ترک گفت این آشیان را، از کسی که پا بنهاد، از سقراط و بقراط و افلاطون، از ابن سینا و ملاصدرا و زکریا، از لوط و ابراهیم و عیسی، از نوح و اسماعیل و موسی، از امام و شیخ وملّا. هرآنکس که خواست، بتواند فهمید کنه و عمقش را، هرآنکس که نخواست، بخواندو بر قصه بودنش صحّه گذاردو کلاغش که به خانه نرسیدو خوابی که بر چشمانش نشست.

گفت: چگونه؟

گفتم: می سرایم، نقل می کنم تا بسرایند، تا نقل کنند.

گفت:

گفتم: دیگر مپرس! فقط ای شبگرد کوچه های عاشقی، با من بمان